STADSLENTE

Het boek ‘Children's geographies’ geeft inzicht in de hedendaagse sociologische opvattingen over de competentie van kinderen als sociale actoren. Het laat zien welke kennis kinderen hebben over hun omgeving en hoe zij die in hun eigen voordeel aanpassen. 

Toen mijn dochter elf jaar geleden werd geboren, ging er een hele nieuwe wereld open. Naast die van de luiers en slapeloze nachten veranderde ook mijn gebruik en perceptie van de openbare ruimte.

Een aantal jaren geleden werd het schoolplein van mijn dochter heringericht. Van een grote, monotone en stenen vlakte werd het schoolplein opgedeeld in verschillende zones met daarbinnen onder andere een plek om te voetballen, een plek met duikelrekken van verschillende niveaus, een onbestemd stuk en een groen eiland. De laatste bestaat uit wilgentakken, planten, moestuintjes, bloemenbedden en een zogenaamde 'monkey bar' waar je aan kan hangen en slingeren. Door de aangebrachte hoogteve…

Gelukkig werken steeds meer gemeenten aan speelvriendelijke openbare ruimten. Veel beleidsvisies en investeringen zijn echter nog gebaseerd op aannames van gemeenteambtenaren of leveranciers van speeltoestellen. Dit komt mede doordat goede evaluaties en effectmetingen van bestaande en nieuwe speelruimtes schaars zijn, zeker als het gaat om informele speelruimtes. En als er kinderen bij betrokken zijn, wordt hen vaak gevraagd naar hun theoretische wensen in plaats van naar hun concrete acties. O…

Hoe openbaar is de openbare ruimte? Minder dan we vaak denken. Kinderen hebben bijvoorbeeld met de speeltuinen hun eigen afgeschermde ruimten waarmee ze worden gescheiden van volwassenen. En wie verder kijkt, ziet ook een ruimtelijke segregatie tussen jongen en meisjes. Meisjes spelen op andere plekken en op andere manieren dan jongens. En niet onbelangrijk: ze spelen ook minder vaak buiten. Wat zijn hier de achterliggende oorzaken van en hoe kunnen we dit oplossen?  

In 1978 schreef Colin Ward het veelgelezen en veel geciteerde boek 'The Child in the City'. Het boek beschrijft de relatie tussen kinderen en hun gebouwde omgeving. Het stelt de vraag of deze relatie afneemt en op welke manier die relatie kan worden verbeterd. Meer dan veertig jaar na de verschijning, pakken we het boek weer op en gaan we op zoek naar overeenkomsten en verschillen met de huidige tijd en benoemen we een aantal aanbevelingen.

Twee generaties geleden speelde kinderen nog volop op straat. Dat is tegenwoordig een stuk minder. Daarvoor zijn verschillende redenen. De manier waarop we onze steden hebben ingericht is er daar één van. Hoe dit tij te keren? Hoe ontwerp je straten die wel kindvriendelijk zijn? Wat moet je dan vooral laten en wat je moet vooral wel meenemen in je ontwerp? De publicatie Designing Streets for Kids geeft hiervoor verschillende handvatten. In dit artikel een samenvatting en recensie.

Onze vroeg-naoorlogse woonwijken worden gekenmerkt door een ruime opzet en groen uiterlijk. Toch ervaren bewoners en grondeigenaren deze stedenbouwkundige opzet niet alleen als kwaliteit, maar ook vaak als een probleem. Men worstelt namelijk met de structuur, inrichting en het beheer. Met als resultaat dat al het groen vaak een geringe verblijfskwaliteit heeft en gedegradeerd is tot kijkgroen. Aan de hand van een casus in Den Haag laat ik zien welke mogelijkheden er zijn om in dit soort wijken …